Kip slachten

“Doe mij maar nasi goreng.”

“En voor mij een vegetarische curry.”

We zitten in een piepklein restaurant in het bergdorp Moni, ergens middenop het Indonesische eiland Flores. De eigenaresse sprak ons vanmiddag aan op straat: ‘Komen jullie vanavond bij mij eten.” Het eenvoudige eetcafé ligt net om de hoek en heeft niet veel aanloop van het kleine aantal toeristen.

’s Ochtends stonden we op Kelimutu, een bergtop met uitzicht op drie meren met verschillende kleuren. Volgens de reisgidsen hét hoogtepunt van het eiland, maar we waren slechts met zes man. Nou ja, eigenlijk met tien, want vier lokalen wilden elk een kopje kopi (koffie) aan de man brengen.

Het is dus niet druk in Moni en in het restaurantje is het niet anders. We zijn alleen. Boven de tafel hangt een pitje, een halve plastic Colafles is de lampenkap. Een paar houten tafels met platic stoelen naast het raam waar geen glas in zit.

De eigenaresse kijkt bedenkelijk als wij de bestelling doorgeven. Ze zucht: “Ik heb vanavond een kip geslacht. Kunnen jullie niet iets bestellen met kip?”

Okay.

“Doe mij dan maar nasi goreng met kip.”

“En ik neem dan de kip curry.”