Een jaar!

Vijf uurtjes en dan zouden we op Gili Eilanden, drie eilanden tussen Bali en Lombok, zijn. Een uurtje in de bus naar de haven op Bali en dan nog een paar uur op de boot die ons direct naar Gili zou brengen. Eitje. De verkoper van de trip knikt heftig met zijn hoofd in zijn winkel, dat trouwens niet veel meer is dan een balie op een straathoek. “Dus het is een directe verbinding?”, vragen wij, je kunt het niet vaak genoeg vragen in Azie. Hij knikt. “Dus we hoeven niet eerst naar Lombok?” Hij schudt zijn hoofd. “Ook niet nog een stukje met de bus op Lombok?” “Nee, nee, nee, baas!”, zo noemt iedereen Arjan. “Boss!” Ze roepen het constant naar hem. De reis was volgens de verkoper doodeenvoudig.

Dus stapten we de volgende dag in de bus op weg naar de haven. Daar hadden we tijd genoeg, want we hadden de ‘langzame boot’. Nee, probeerden wij nog, wij hebben de directe snelle boot. Toch niet, we hadden een kaartje voor de grote langzame ferry tussen Bali en Lombok, die ook nog eens twee uur vertraging had. Daarna nog een bus op Lombok en dan nog een boot voor het laatste stukje naar Gili Meno. Twaalf uur na vertrek van het Balinese hotel kwamen we aan op het piepkleine eiland. De zon zagen we vanaf de boot onder gaan.

We vonden een schitterende bamboo bungalow op twintig meter van het strand. Na tien minuten zaten we op het terras aan zee en lag een verse vis op de bbq. Biertje erbij en een versgeperst fruitsapje. Perfect. Vandaag vieren we ons 1-jarig jublieum, precies 365 dagen onderweg.