Heel wat gewend

Het is zes uur ’s ochtends. De zon is net onder en in het laatste restje licht varen de buurmannen op de camping bij Yardie Creek in het Cape Range National Park uit. Ze gaan vissen, zoals ze elke avond doen tijdens de vakantie van drie weken. Drie stevige mannen in een piepklein bootje. Lang zijn ze niet weg. Nog geen drie kwartier later staan ze weer op het strand.

“Wilden ze niet bijten?”

“Jawel”, en de jongste zoon houdt een flinke joekel in de lucht. “Maar na een half uur is het geen doen meer” En om z’n argument nog wat kracht bij te zetten, houdt hij nog een vis in de lucht. Het zou ongeveer een exemplaar van hetzelfde formaat moeten zijn, maar haai heeft in een hap de vis gehalveerd. “Dan zitten er zoveel haaien dat je niet meer fatsoenlijk kunt vissen.”

Aha.

Ja. Zij, die Ozzies, zijn we wat gewend qua gevaarlijke dieren. Ze hebben een hele reutemeteut: krokodillen, haaien, giftige slangen en spinnen. Zij lijken niet echt onder de indruk van het lijstje met dodelijke beesten, maar voor een Nederlander die voornamelijk koeien is gewend is het toch wel wat anders.

Een week later in het Karijini National Park. Rond een uurtje of drie ’s middags lopen we in de Dales Gorge en tussen de waterval en een duik in een meertje zien we een slang voor ons neus. Eentje, ongeveer anderhalve meter lang en bruin, zoekt zijn weg tussen de bladeren op zo’n halve meter van het wandelpad. We zijn stil, ik adem niet meer en lopen door als hij onder een boomstronk is verdwenen.

Vijf minuten later zien we een ranger. Nee, hij had de slang niet gezien, maar als hij onze beschrijving zo eens aanhoort dan verwacht hij een King Brown. Dat is zo’n beetje een van de gifstige slangen: een tien-minuten-gevalletje. Een beet en binnen een kwartier ben je er geweest. “Yep, héél gevaarlijk”, benadrukt de man met een flinke cowboyhoed op z’n hoofd, een grijs paardenstaartje piept eronderuit. “Niet aankomen”, zegt hij er nog even onnodig bij.

Of dan die ochtend op Cable Beach in Broome. Om tien uur ’s ochtends dobberen we in het water. Tot we een grote donkere vlek op een paar meter afstand in het water zien. Een zwarte vin steekt een fractie van een seconde boven het water uit. Langzaam komt de vlek dichter bij, nog een keer een vin, en wij doen stapjes achteruit. “Het zal toch niet”, denken we. Maar voordat we een sprintje naar het strand trekken, roept de strandwacht: manta rog! Pffff, geen haai! Sierlijk trekt de rog van een paar meter breed voorbij. Soms floept het topje van zijn lijf boven water uit. Wauw, toch wel erg mooi.

Volgens de strandwacht komen ze wel eens vaker langs de kust gezwommen. Net zoals haaien en krokodillen op zijn tijd. En soms ziet een strandgast een rog aan voor een haai en rent in paniek het strand op. Ik stond ook op het punt.

Het is maar net wat je gewend bent.