Een schietgebedje

Een schietgebedje.
En nog een.

Een noodsprong.
En nog een.

De brommer glijdt en slipt over de wegen. Geen verharde weg te bekennen in het noordoosten van Cambodja dus het regenseizoen heeft de wegen veranderd in blubber. We rijden niet zelf dat leek ons niet verstandig met deze wegen. Wij hebben Cambodjanen nodig, zij hebben tenminste genoeg blubber-ervaring achter de rug.

Behalve mijn chauffeur. Ik zit bij Checo achterop. Inderdaad, die ene die ons liet verdwalen in de jungle. Zijn lichaam wiebelt van links naar rechts om zijn evenwicht te bewaren.Zijn slippers schuren over de grond, zijn voeten verdwijnen in de modder in een poging de brommer recht te houden. Helaas, we vallen weerom. En nog een noodsprong.

Eindelijk we komen aan bij de eerste waterval. Zijn drie vrienden met Arjan, Marten en Lise achterop staan al te wachten. Ze lachen, zij wisten het al: Checo is niet de allerbeste rijder. De tocht in de omgeving van Ban Lung is in ieder geval schitterend. We beklimmen twee watervallen en duiken in de derde. Aan het einde van de dag zwemmen we in een oude vulkanische krater.

Morgen gaan we weer op pad. Met Checo, zonder zijn vrienden. Arjan kan de wegen wel aan.
"Rij even een rondje op mijn brommer om te proberen", zegt Checo.
Arjan stapt op en geeft gas, flink veel gas.
Checo verbleekt en gilt: "Niet te hard! De remmen werken niet."

"Wat? Daar heb ik dus de hele dag opgezeten", bedenk ik me. "Berg op, berg af. Door diepe lagen modder. Geen wonder dat hij zo onzeker reed."

Nog een schietgebedje.